Um menningu

Hvað er svona merkilegt við það að vera listamaður? Ég hef auðvitað þurft að glíma við þessa ljótu spurningu lengi, enda býr í mér lítill listamaður sem þráir að brjótast fram á sjónarsviðið eins og úreltur hvíslari eða asískur bandamaður trúvilltur. Landslagið er ljótt og konseptið dautt; þess vegna þráast ég við. Þrá. Ég held að það sé orð ársins. Tvíbent á nefninlega upp á pallborðið hjá mér enn þó það þyki kannski ekki svo flott meðal menningarvita sem um allt vita nema vita menningu. þá týru bera þeir ekki kennsl á, og sjá ekki venslin milli týrunnar og spírunnar. Hverjir eru betri, Jón Proppé og Sen eða Stimpy og Ren? Kanntu brauð að baka eða bara haka við brauð á pöntunarlista nægtarinnar? Eggið sýður en síður en svo er innleggið slíður sem þarf að þvo. Leyfðu listinni að hjara og leifðu lystinni bara að leysast upp, fara, og skara framúr á veggjum með frímúr. Frímerkjalaust má senda upplausn jafnt til vandalausra sem handalausra; þannig er það nú. Molotovkokkteill er alltaf steinsnar frá siðmenningunni ef siðmenningin er steinsnar frá einræði. En samt er lýðræðið glatað.